Ik haat cliché's,...
Inderdaad, ik had hier kunnen schrijven dat zorgverleners vaak niet goed voor zichzelf zorgen. En dat je, wanneer je niet goed voor jezelf zorgt, je ook niet goed voor anderen kunt zorgen.
Maar dat vond ik te clíche.
Punt is namelijk gewoon dat je voor je gebit wél naar de tandarts gaat.
Voor je conditie naar een les in een sportklasje.
En voor het vergroten van je kennis volg je een cursus.
Kortom: je laat je op allerlei vlakken heus wel helpen.
Toch zijn we, voorál als zorgverleners, niet snel geneigd om hulp te vragen bij de minder tastbare of toetsbare zaken.
Zoals zelfontwikkeling.
Want we kunnen het zelf wel, toch?
En dat kan ook prima. We zijn immers niet dom.
En dat deed me denken aan dit gezegde, misschien ken je het wel:
"In je eentje ga je sneller, maar samen kom je verder". Klinkt plausibel toch?
Alleen wanneer het om zelfontwikkeling gaat, slaat het nergens op. Sterker nog: het zit volgens mij totaal anders:
Samen ga je sneller én kom je verder!
En dat is precies wat coaching doet, ten minste, als je de juiste coach treft mét ervaring en kennis van jouw specifieke situatie als zorgverlener.
En dat geeft vragen:
"Is dit het nou?"
"Past dit werk echt bij mij?"
"Klopt de werk-privé balans nog wel?"
"Hoe hou ik plezier in mijn werk?"
Bovendien werk je met mensen. Patiënten, collega's... En dat kan best wel lastig zijn.
Je kunt je onzeker voelen, vooral wanneer je werkt in een hiërarchische structuur
"Ben ik wel goed genoeg?"
"Kan ik dit werk eigenlijk wel?"
"Vinden ze me niet dom?"
En de zorg, dat doen we samen, maar ook dat geeft uitdagingen en vragen
"Hoe reageer ik op collega X, die eigenlijk over mijn grenzen heen gaat?"
"Hoe haal ik meer plezier uit mijn werk, onder heftige omstandigheden?"
Hoewel we dat vaak denken als zorgverlener, hoef je het echt niet allemaal alleen te doen.
